“Đam mê”- hai từ mà mỗi khi nhắc đến lại làm tôi cảm thấy trăn trở, thấy bản thân đang loay hoay trong cái vòng luẩn quẩn để đến được với hai từ ấy…
Cách đây 9 năm, có người đã mở cửa và đưa con bé con 11 tuổi đến với thế giới văn chương. Lúc trái tim bé nhỏ của nó rung động vì bài giảng của cô về hình tượng người mẹ cũng là lúc nó nhận ra, thứ thực sự thu hút được nó không phải là những con số, những đường thẳng hay những phép nhân, mà chính là những cảm xúc, những con chữ và vần thơ. Con bé háo hức với niềm yêu thích mới. Còn bé mà, chẳng dám gọi là đam mê.
Rồi từ đó, nghiệp văn cứ đeo đuổi. Nó chú tâm học văn, say mê học văn. Con bé là trò cưng số một của cô giáo dạy văn, cũng là niềm hy vọng số một cho môn văn trường cấp II của nó thời ấy. Nó hạnh phúc, sung sướng khi những câu chữ nó viết ra trở nên thần thánh trong mắt bạn bè trong trường, được trở thành văn mẫu để cô đọc cho các lớp nghe. Nhưng dù ngây ngô, con bé vẫn nhận ra, hạnh phúc bao nhiêu thì áp lực cũng cứ thế mà nhân lên gấp trăm lần. Rồi chuyện gì đến cũng đến. Nó trượt trong kỳ thi chọn đội tuyển Văn. Nó sụp đổ, tuyệt vọng. Thôi, thế là chấm hết rồi! Làm gì khi chính tay nó đã đập tan đi hy vọng của mọi người, cũng chính là đập tan đi tất cả những nỗ lực trong suốt những năm qua…
Rồi thì cơn khủng hoảng cũng qua đi, thất bại đầu tiên trong đời dần trôi vào quá khứ, chỉ để lại trong tim nó một vết sẹo lớn, chạm vào mới thấy đau.
Cấp 3, nó an phận trong lớp chọn số một của trường, nhưng theo khối A. Có những khi nó ngẩn ngơ, đây chẳng phải chỗ dành cho mình, mình thích viết, mình muốn viết cơ mà. Nó chênh vênh, lơ lửng giữa hai vách núi: một bên là thứ nó thích và một bên là thứ nó nên học. Nhưng nó cũng không có nhiều thời gian để phân vân, những phép toán, những định luật vật lý, những phản ứng hóa học dần kéo nó về bên vách núi bên kia. Những bài kiểm tra, những buổi học thêm, học phụ đạo, những chỉ tiêu môn khối mà thầy cô đặt ra chiếm hết quỹ thời gian của nó.
Dần dà, nó quen với việc hằng đêm ngồi giải hàng chục bài toán, lý, hóa, quen với việc chỉ cầm quyển sách Văn mỗi khi sắp có tiết trên lớp. Rồi nó thấy ngòi bút của mình dần đông cứng. Nó thậm chí còn chẳng viết nhật ký. Nó tự huấn luyện đầu óc của mình nghĩ rằng, mình thà ngồi giải mấy chục bài toán còn hơn phải ngồi viết bài văn dài mấy trang. Cứ thế, nó dần xa Văn. Thứ đã từng là quan trọng nhất với nó, giờ lại là thứ bị nó ghét bỏ.
Đúng lúc nó cảm thấy chán chường tột độ với niềm yêu thích một thời của bản thân thì cô đến. Giáo viên dạy văn mới của lớp nó, mặc kệ những cô cậu ban A chỉ thích làm toán, cô vẫn giảng bài say sưa, nhiệt thành và vui vẻ. Nó lấy lại hứng thú với những bài giảng văn, nhưng quỹ thời gian ở nhà vẫn chỉ dành để giải đề toán lý hóa.
Nhưng rồi cuộc đời không ai ngờ được điều gì, một lần nữa, những nỗ lực của nó suốt ba năm lại tiêu tan. Nó trượt đại học ban A, ban mà nó theo đuổi suốt 3 năm ròng rã. Những tháng ngày u tối lại đến. Nó quẩn quanh, bế tắc. Nó cười cay đắng khi nhìn lại bản thân suốt những năm tháng qua, bất cứ thứ gì nó dành hết tâm huyết để phấn đấu thì đều tuột khỏi tay nó một cách “ngoạn mục” và khó hiểu. Nhưng có một điều khó hiểu hơn là nó đậu đại học khối D. Thì ra những kiến thức Văn, tiếng Anh nó chăm chỉ góp nhặt trong những phút ngắn ngủi trên lớp lại là cái phao cứu nó khi nó bị nhấn chìm bởi những thứ mà nó nỗ lực hàng ngày hàng giờ.
Lần đầu sau nhiều ngày nó có thể mỉm cười, bước qua cánh cổng trường Báo chí, nó âm ỉ niềm vui được quay lại với cây bút, với những con chữ và những xúc cảm từ trái tim. Nó nhận ra rằng, những năm tháng ngắn ngủi của đời người nên chọn làm thứ mình thích, thứ mình yêu, trải nghiệm những thứ khiến bản thân cảm thấy được là chính mình. Lớn rồi, nên nó tự cho mình gọi đây là “đam mê”- thứ đam mê mà sau nhiều cú ngã, nhiều lần chông chênh, nhiều đắn đo, nhiều trải nghiệm nó mới nhận ra được.
Đôi khi nó cười ngây ngất với chính mình vì những ngày tháng lạc lối, lang thang trên con đường không dành cho nó. Bất ngờ lối rẽ hiện ra, lối rẽ ấy có chiếc gương để nó soi lại bản thân mình.
Cô gái hai mươi tuổi, từng ngày cố gắng cho những gì mình yêu và quý trọng; sôi nổi, nhiệt thành trên đôi chân đang dần cứng cáp.
Một ngày nào đó, đam mê sẽ dẫn lối thành công…
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Dương Dương