Chắc hẳn ai trong mỗi chúng ta đều mang trong mình khát khao chinh phục được những đỉnh cao của cuộc sống, hoàn thành bao ước mơ hoài bão mà bản thân đã viết bằng cả trái tim lên từng trang giấy trắng ngày nào. Thế nhưng chặng đường leo lên đỉnh núi vinh quang có bao giờ đơn giản, nó gập ghềnh, trắc trở, ẩn chứa vô vàn khó khăn đòi hỏi chúng ta phải biết vượt qua thì mới có thể mong mở được cánh cửa cuộc đời dẫn tới thành công.
Tôi cũng vậy, tôi cũng có đam mê ước vọng cho riêng mình và tất nhiên nó cũng không trải thảm hoa hồng, nhưng tôi biết từng chặng đường để can đảm vượt qua trên cuộc hành trình ấy, để nó sẽ dẫn tôi đến xứ sở của những người thành công vĩ đại. Tôi đam mê viết lách, ước mong trở thành một nhà văn vĩ đại và cũng mong muốn mình xuất bản ra một cuốn sách tuyệt vời, như nhà văn Hộ trong truyện ngắn "Đời thừa" (Nam Cao) từng bày tỏ: "Cả một đời tôi, tôi sẽ chỉ viết một quyển thôi, nhưng quyển ấy sẽ ăn giải Nobel và dịch ra đủ mọi thứ tiếng trên hoàn cầu".
Chẳng biết vì sao tôi yêu văn và đam mê viết lách nữa. Có lẽ đặt bút viết lên từng dòng chữ, tôi lại thấy mình sống có ý nghĩa hơn chăng? Yêu cứ yêu thôi đâu cần lý do chứ. Tôi không nhớ bản thân đã đặt bút tập viết truyện ngắn cụ thể từ năm nào, nhưng tôi nhớ đó là từ những năm tháng còn là cô nhóc cấp hai. Hồi đó tôi viết ngây ngô không tả được, để đến bây giờ khi đọc lại tôi cũng phải bật cười vì những sáng tác của chính mình. Có đôi khi ý tưởng không thành, giọng văn không ưng ý, tôi lại vò nát giấy là chuyện bình thường. Cũng nhiều lần tôi nhìn những em nhỏ tuổi hơn mình từng xuất bản sách, tôi lại ghen tỵ lắm chứ. Một chút buồn xen lẫn tủi thân. Vậy là tôi cứ viết, viết nhiều hơn nữa và mong một ngày thành công sẽ mỉm cười với mình.
Tôi quyết định chinh phục một tờ báo mà tôi yêu thích, nhất định phải có tên trong đó. Tôi viết rất nhiều. Một truyện ngắn, hai truyện ngắn rồi ba truyện ngắn được gửi đi, nhưng thư hồi đáp duyệt đăng bài vẫn chỉ là con số 0 tròn trĩnh. Tôi vẫn quyết định không từ bỏ, viết tới khi nào được đăng thì thôi. Không biết ban biên tập nhìn thấy tên tôi gửi bài về có hoảng không nhỉ? Nhưng một ngày tôi chợt nhận ra, mỗi tác phẩm văn chương có vô vàn ý nghĩa riêng, xác định cầm bút là phải chú ý tới nội dung muốn truyền tải chứ không phải viết vội vàng háo danh.
Có một lần, tôi xin làm phóng viên cho tạp chí "Thương gia và thị trường". Vì là lần đầu tiên đi phỏng vấn nên tôi vẫn còn ngây ngô lắm. Dù không được chọn, nhưng tôi vẫn không hối tiếc khi dành một khoảng thời gian không nhỏ từ Bắc Ninh lên Hà Nội. Bởi đơn giản bài học tôi nhận lại lớn vô cùng. Mình phải cố gắng nhiều hơn nữa mới mong có kết quả tốt được. Nào, cố lên. Tôi đam mê viết lách, vì vậy tôi sẽ sống với ước mơ này tới cùng dẫu con đường đó còn nhiều lắm trắc trở, gian nan. Dù cho ngày mai kia khát vọng của tôi có ra sao đi nữa, tôi biết mình đã thành công một nửa, bởi tôi dám cháy hết mình cho ước mơ. Đơn giản chỉ là: "hãy theo đuổi đam mê, thành công sẽ theo đuổi bạn". Đừng bao giờ nản chí, con đường phía trước ta bước đi vẫn thấp thoáng đâu đó ngọn đèn soi sáng tỏa lối diệu kỳ. Thành công sẽ mở rộng cửa chào đón những con người có ý chí kiên cường, dám làm tất cả vì ước mơ.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
BaGem