Nhỏ bạn thân nhất của tôi có ước mơ trở thành cô giáo từ trước khi chúng tôi quen nhau lần đầu. Mà cái lần đầu ấy là khi tôi chuyển đến trường của nhỏ vào năm lớp sáu. Ước mơ ấy vẫn theo nhỏ qua từng năm tháng học trò, giúp cho nhỏ trở thành học sinh giỏi môn địa lý năm lớp 11, rồi học sinh giỏi văn lớp 12. Cũng tới ngày đăng ký hồ sơ, đương nhiên là nhỏ thi vào trường sư phạm cho đại học, cao đẳng và tất cả hồ sơ xét nguyện vọng.
Bởi vì nhỏ tin lắm, tin rằng cái ước mơ mà nhỏ cố gắng bằng tất cả những gì nhỏ có sẽ không phụ nhỏ.
Vậy mà nhỏ thi rớt. Tất cả chỉ thiếu có nửa điểm. Bởi vì năm chúng tôi thi các trường đều tăng điểm xét tuyển, mà có phải là một hay hai điểm đâu chứ, tận ba đến bốn điểm.
Bởi vì mọi thứ vỡ òa. Ước mơ. Niềm tin. Nước mắt. Tâm hồn nhỏ thôi cười nói hồn nhiên, nhỏ gầy đi nhiều. Nhỏ buồn. Nỗi buồn của sự tuyệt vọng khi đã hy vọng quá nhiều. Mỗi khi buồn chỉ cần được ăn kẹo là nhỏ nhanh chóng vui lại ngay. Vậy mà giờ đây, tôi dùng hết tài sản của mình để mua những loại kẹo mà nhỏ thích nhất, bày ra trước mặt thì nhỏ lại chỉ nhìn chằm chằm vào đó. Từ bao giờ nước mắt rơi xuống lã chã, đôi vai gầy run lên liên hồi. Tôi xót xa ôm nhỏ vào lòng. Vài ngày nữa là chúng tôi sẽ đi nhập học ở những miền đất hứa xa xôi khác, sẽ thật lâu mới được gặp nhau. Chỉ còn mình nhỏ là phải ở nhà, cha nhỏ không đồng ý cho thi lại vào năm sau, cũng không cho nộp hồ sơ vào trường trung cấp. Bởi vì nhà nhỏ nghèo lại đông anh chị em. Cha nhỏ lúc nào cũng răn đe rằng mỗi đứa chỉ có cơ hội thi một lần, từ cấp nhỏ cho tới cấp lớn. Chỉ một lần. Đứa nào rớt thì ở nhà đi làm kiếm tiền cho đứa khác đi học.
Buổi chiều hôm ấy, tôi phải theo cha mình đi xuống Sài Gòn nhập học, nên tôi muốn đi tìm nhỏ để nói cho nhỏ biết rằng tôi lén nộp một bộ hồ sơ xét tuyển vào cao đẳng, chuyên ngành Báo chí cho nhỏ rồi. Cũng ở dưới Sài Gòn, tôi tin lắm ngày chúng tôi gặp nhau dưới Sài Gòn kia, sẽ cùng ở với nhau, cùng vui cùng buồn.
Nhưng tôi kiếm cả buổi sáng, sang buổi trưa, đến buổi chiểu mà cũng không thấy nhỏ. Tôi chỉ dám đứng trốn sau những gốc cây mít, cây nhãn to ngoài cổng nhà nhỏ để nhìn vào, chứ không dám vào tận nhà hỏi. Vì biết nếu cha nhỏ thấy tôi thì buổi tối thế nào nhà nhỏ cũng cãi nhau, nhỏ lại bị cha mắng, bị đánh. Nhỏ bảo vì cha hy vọng vào nhỏ nhất nên cũng như nhỏ đang vào sự tuyệt vọng. Chị gái của nhỏ thương tôi nên bảo nhỏ biết hôm nay tôi đi sẽ nhập học. Vì vậy nhỏ tranh phần của chị gái mà đi làm cỏ cao su cho người ta, nên không về sớm được đâu.
Bởi vì nhỏ tránh tôi. Rồi sau này nhỏ có bỏ tôi, bỏ tình bạn cảu chúng tôi không? Nghĩ tới đây tôi sợ hãi chạy một mạch về nhà, lao vào phòng và lật tung mọi thứ lên, kể cả những thứ mà tối qua mẹ đã sắp xếp vào ba lô. Cái tôi tìm chính là nó: một cây bút máy. Nhỏ thích bút máy lắm nên tôi mua nó bằng tiền cả của cả tháng mẹ cho ăn sáng, mà mỗi sáng chỉ có một nghìn đồng thôi. Định để dành đến sinh nhật mười tám tuổi sẽ tặng cho nhỏ, khi ấy tôi cứ đinh ninh rằng lúc đó chúng tôi đang là những cô sinh viên rồi.
Tôi viết vội vài dòng rồi bỏ vào hộp bút cũng không quên chỗ kẹo hôm trước nhỏ chưa ăn và chạy ngay sang nhà nhỏ. Phía sau lưng mẹ tôi gọi với theo, lo lắng giục tôi về ngay để chuẩn bị sắp tới giờ đi rồi.
Hai tháng sau...
Vừa bước ra khỏi cổng trường, tôi đã nghe một giọng nói quen thuộc mà bao ngày qua tôi rất nhớ, rất thèm để nghe được và dù chỉ là trong mơ tôi cũng mơ thấy tiếng khóc nấc nghẹn ngào hôm đó của nhỏ.
Đưa mắt tôi tìm kiếm xung quanh. Là nhỏ đó! Nhỏ đang đứng bên kia đường, trên tay còn có ba lô. Chúng tôi chạy lại phía nhau, cứ mỗi bước chân là một lần gọi tên nhau.
Thì ra nhỏ đã đậu vào trường mà tôi nộp hồ sơ, nhưng cha nhỏ vẫn không đồng ý cho đi học vì những lý do nghe to mà nào phải to. Nhỏ kể đã đi hỏi thầy cô về ngành báo chí, còn biết được nếu học thêm chứng chỉ sư phạm thì vẫn có thể trở thành giáo viên. Vì thế mà nhỏ khoe hai bên đầu gối bị bầm tím lâu ngày do đã quỳ xin cha mình cho đi học. Nhỏ bảo đã thuyết phục được cha mình về vấn đề học phí. Cho nên học kỳ đầu tiên cha nhỏ cho tiền. Từ học kỳ thứ hai trở đi sẽ là do bản thân nhỏ tự lập.
Bởi vì nhỏ vẫn đang tin và sẽ còn tin.
Bởi vì nhỏ còn muốn nhân niềm tin ấy cho các em nhỏ nữa.
Bởi vì nước mắt không chỉ rơi khi buồn đau mà còn chảy tràn ra khi hạnh phúc.
Bởi vì chỉ cần bản thân biết đam mê cái gì, biết nuôi dưỡng và xây dựng cho nó một cái tháp niềm tin là nhỏ, là tôi và là bạn đang sống một cuộc sống thực sự, chứ không phải chỉ là tồn tại.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Phan Hường