- Ba ơi, con không thích làm ngân hàng.
- Chớ con thích làm gì?
- Dạ con thích làm abcxyz.
- Thôi cứ làm những gì con thích. Mà tự nhiên học 4 năm trời rồi kêu không thích là sao.
- Dạ, thà biết là không thích bây giờ, còn hơn là chừng sau đi làm rồi không thích nữa ba.
Vì bản tính vốn ương ngạnh từ nhỏ, nên con chỉ làm những cái gì mình thích. Hồi đó, ba má bắp ép cái này cái kia. Cứng đầu, con không nghe, rồi bị đánh đòn. Ấm ức, con làm theo, im bặt. Lớn lên, cho tới bây giờ, ba nghĩ mình đã đủ nhận thức và trưởng thành để có thể tự lựa chọn, thậm chí là phản kháng lại ba. Ba đồng ý. Một dấu hiệu của sự vui.
Giờ đây, con đã đủ lông đủ cánh để bay. Nhưng con sẽ không bay theo hướng người ta vạch sẵn đâu ba. Con sẽ không dựa vào những gì đã được học và được dạy trong 4 năm qua để bay. Con muốn cất cánh ở một khung trời, mà tại đó, con có thể dang rộng đôi cánh non nớt, yếu ớt của mình để thách thức cả khoảng rộng mênh mông. Con biết mình sẽ gặp những cơn gió to, cơn bão lớn. Nhưng con sẵn sàng cho tất cả. Sẵn sàng, đó là điều con học được trong 4 năm qua. Thách thức, đó là tính cách con được rèn luyện trong 4 năm ấy. Con sẽ trải nghiệm bản thân mình, con sẽ xem thử mình chống chọi tới đâu, con sẽ từng bước phát triển bản thân qua những cơn giông tố đó. Nên ba yên tâm nhé, con gái của ba sẽ chọn đúng, có thể không phải là con đường, nhưng là sự thành công.
Con không chê hay chỉ trích bất kỳ ngành nghề nào cả. Chỉ là, tính cách của con nó không chơi được với nghề ngân hàng. Con không thích mỗi ngày trôi qua cứ phải bấy nhiêu chuyện, cũng giấy tờ, sổ sách. Ngày 8 tiếng bắt con làm công việc của quy trình, của số liệu. Con chán. Con thích bay nhảy hơn. Dù nhiều khi phải nhảy xuống hố rồi mò đầu lên. Con thích làm những việc luôn mới, luôn sáng tạo. Nơi mà con có thể thoả sức với ý tưởng và đam mê của mình. Con là thế!
Con luôn nhớ mãi câu chuyện "thuận tay trái". Từ nhỏ, vì những định kiến, ba không cho con viết tay trái, vẽ tay trái, cầm đũa tay trái. Mỗi lần dùng tay trái, ba luôn đánh vào đôi tay yếu mềm của con. Ba còn dặn cô giáo trên lớp làm thế khi con viết tay trái. Con không hiểu đã làm sai chuyện gì. Tự nhiên nó bắt con phải vậy mà. Ấm ức lắm nhưng con cũng phải làm theo. Lớn lên, con mới biết, người tay trái rất sáng tạo và nhanh nhẹn nếu có môi trường cho họ phát triển đúng theo tự nhiên. Và ba biết không, con người ta sẽ phù hợp với một nơi họ thuộc về, nơi họ là chính họ chứ không phải nơi người ta bắt họ phải tới. Nên, giờ đây, con sẽ làm theo cái sự "trái" của con. Và dù con có bị ngăn cản thế nào, mầm mống của tự nhiên vẫn luôn tồn tại. Cũng như việc, giờ đây con vẫn cầm dao bằng tay trái, cái mà ba không thể ngờ đến và phát hiện ra để chỉnh sửa.
Khi viết bài này, con suy nghĩ và thấy thương ba má nhiều quá. Ba má đã lo cho con ăn học, nuôi dưỡng con mấy chục năm trời, rồi nhận được tin con không thích cái này, không thích cái kia. Thế mà ba má vẫn lẽo đẽo ủng hộ con. Biết bao giờ con mới trả ơn hết được cho ba cho má đây. Chắc con không chờ tới ngày đó đâu. Vì ngay từ bây giờ, con nghĩ, từng ngày trôi qua con sẽ luôn nỗ lực hết mình để tích từng ơn nhỏ thành ơn lớn. Lớn tới mức, cả thế giới không thể ôm trọn!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Tân Nguyễn Kiều Hương