Đến giây phút này, cậu em trai tôi đã chính thức đi qua tuổi ba mươi ba. Cũng từng ấy năm, cha mẹ tôi gánh chịu bao nỗi vất vả, gian truân lẫn đắng cay, khổ cực để nuôi nấng, dạy dỗ cậu ấy nên người. Phải qua ba mươi ba năm trải nghiệm cuộc đời, em tôi mới thấu hiểu sâu sắc câu nói của các cụ “Công sinh không bằng công dưỡng”.
Dường như mẹ đã sinh ra em lần thứ hai trên đời này. Nếu không có mẹ sẽ không có em tôi của ngày hôm nay. Gia đình tôi lúc đó khó khăn lắm, mẹ đang nuôi 3 con nhỏ. Hai anh lớn được 3 và 4 tuổi, tôi được 6 tháng tuổi. Vậy mà, mẹ đã bất chấp khó khăn, không quản ngại vất vả, nuôi thêm cậu ấy nữa là bốn. Theo thời gian năm tháng, bốn anh em chúng tôi cùng lớn dần lên trong tình nghĩa sâu nặng như anh em ruột thịt một nhà. Những tiếng bi bô đầu tiên, những cái lật, những bước chân chập chững đầu đời và cả những bước đi trên đường đời về sau, luôn có cha mẹ kề bên nâng đỡ, dõi theo từng bước chân chúng tôi.
Thế nhưng, bao lần cậu ấy rời vòng tay cha mẹ, lầm đường lạc lối, tự bước đi con đường riêng mình chọn. Con đường đó gập ghềnh đầy chông gai, trắc trở. Hồi đó, chúng tôi học lớp 7, bạn bè trêu chọc em tôi: “Mày là đứa con rơi, không phải cha mẹ mày sinh ra”. Cậu bé chơi vơi, hụt hẫng, vứt cặp sách chạy băng băng đi, cậu đi mãi, đi mãi… và tối đó cậu không về nhà. Trong bóng tối của trời đêm mịt mù, cha tôi chân bó bột, chống nạng cùng dáng mẹ hao gầy đi từng ngõ ngách, con hẻm nhỏ để tìm em trở về. Kể từ đó, em tôi mang trong mình nỗi mặc cảm, tự ti về thân phận của mình. Tuổi trẻ nông nổi, bồng bột, khiến em tôi dễ bị lôi kéo, dụ dỗ đi theo đám bạn ăn chơi, lêu lổng. Rồi em tôi lại bỏ nhà đi và để lại cho bố mẹ tôi bao nỗi đau đớn, dày vò. Sau một khoảng thời gian khá dài sống lang bạt bên ngoài, cậu ấy lại quay trở về nơi mái nhà xưa, bố mẹ tôi lại dang rộng vòng tay đón em tôi quay trở về.
Cuộc sống tưởng như bình yên trở lại với gia đình tôi thì sóng gió lại ập đến. Em tôi nghe tin cha mẹ ruột của mình đang sống ở TP HCM, vội bỏ nhà đi, lặn lội vào tận Vũng Tàu, Vườn Xoài. Bao nhiêu ngày tìm kiếm là bấy nhiêu ngày cậu ấy thất vọng và cũng từng đấy ngày cha mẹ tôi và cả chúng tôi nữa sống trong nỗi mong nhớ, khắc khoải chờ đợt cậu ấy quay trở về. Với chúng tôi, cậu ấy là một phần máu thịt không thể tách rời. Công ơn cha mẹ là thế, tình nghĩa anh chị em là vậy, mà sao khi đó em tôi lại nông cạn và dại dột thế, không hiểu được tình cảm cha mẹ và các anh chị dành cho mình. Cậu ấy cứ trách số phận mình không may mắn rồi mải đuổi theo hình bóng xa vời, mà không nhận ra hạnh phúc đang ở ngay trước mắt cậu. Tổ ấm gia đình mình chính là nơi đây... Số phận đã sắp đặt cha mẹ là người nuôi dưỡng, chở che, lo lắng cho em tôi trong suốt cuộc đời này.
Giờ đây, sau bao năm tháng rong ruổi, bước chân em tôi đã quay trở về bên cha mẹ, bên gia đình và có công ăn việc làm ổn định. Trải qua bao thăng trầm cuộc đời, em trai tôi đã thấu hiểu được rằng cha mẹ là ngọn đèn trời luôn soi sáng, dẫn lối các con bước qua bão tố cuộc đời. Đối với cha mẹ, không có món quà nào quý giá hơn tấm lòng hiếu thảo của con cái. Em mãi là một phần không thể tách rời của gia đình tôi. Bốn anh em chúng tôi nguyện sẽ luôn yêu thương nhau và tự hứa sẽ không bao giờ để cha mẹ phải phiền lòng vì chúng tôi. Chỉ cần mỗi ngày được nhìn thấy cha mẹ khỏe mạnh, sống vui vẻ, hạnh phúc là chúng tôi mãn nguyện lắm rồi.
Ai trong cuộc đời cũng có những lúc mắc sai lầm, quan trọng là chúng ta khắc phục, sửa chữa sai lầm đó như thế nào. Các bạn trẻ ạ, nếu có vấp ngã thì đừng nản chí, hãy tự tin đứng lên, làm lại từ đầu. Cuộc đời còn nhiều điều tốt đẹp lắm, chỉ cần bạn có nghị lực, ý chí vươn lên, tôi tin bạn sẽ vượt qua được mọi thử thách, trở ngại, khó khăn trong cuộc đời. Chúc các bạn thành công!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Anh Hao