Tôi rời tỉnh Q về nhà trong tâm trạng không thực sự hài lòng. Tôi đã hỏi Bích Thuận lúc nó ở phòng xử án ra: Lần trước cháu nói với bác có khai một danh sách những người dính líu đến vụ án, sao toà không thấy đả động gì đến? Bích Thuận nói là lúc đầu có, nhưng sau cái chết của ông Dương Tiến mọi chuyện đã thay đổi, nhà chức trách cũng nói thẳng với cháu là chỉ nên mình cô chịu án, một số quan chức đã phải chịu án kỷ luật nội bộ rồi. Cháu cũng thấy cách xử lý ấy là hợp tình, hợp lý.
Tôi có phải là người quá cố chấp không, khi cứ muốn đưa tất cả những kẻ tay đã nhúng chàm kia ra toà thụ án? Có thể trong chuyện này chỉ "hợp tình", chứ "lý" thì không "hợp". Họ đã phạm pháp rành rành khi có quan hệ với những cô gái chưa thành niên, hoặc đã thành niên song hành nghề có tính mại dâm cũng bị cấm. Rồi tôi lại tự thấy mình mâu thuẫn với mình: trên thực tế tôi vẫn còn giao thiệp, vẫn "thông cảm" được phần nào với Huy Tuấn và Lưu Văn Đằng, thì ra trong thực thi pháp luật khó tránh được sự chi phối của cái tình. Liệu có bài học nhớ đời nào cho hai người sau vụ án vô tiền khoáng hậu này không?
Tròn ba tháng sau khi kết thúc phiên toà xử vụ án mại dâm tại trường trung học thị xã tỉnh Q.
Hôm nay Chủ nhật, tôi đang ngồi đọc sách trong nhà, nghe tiếng chuông reo ngoài cổng. Có phải Đỗ Quyên hiện về trước mặt tôi và đang cười với tôi? Cảm giác đó chỉ lóe lên giây lát trong đầu khi tôi ra mở cổng, rồi tôi hiểu ngay: người con gái đang đứng trước mặt tôi là Diệu Thúy, trên tay cô ôm bó hoa li, phía cuống được gói trong giấy thiếc có thắt dải nơ xanh, các bông và nụ đều tươi tốt mơn mởn, toát lên vẻ đẹp giản dị, thanh cao. Diệu Thúy nhìn tôi cười tươi tắn và trao bó hoa cho tôi, khẽ nói:
- Nhân ngày sinh lần thứ sáu ba của bác, cháu kính chúc bác mạnh khoẻ và có nhiều niềm vui!
Tôi nhận hoa mà ngỡ ngàng. Rồi sực nghĩ ra: phải rồi, hôm nay sinh nhật. Chính mình lâu nay cũng không để ý đến ngày sinh của mình nữa. Hồi Đỗ Quyên còn, hầu như năm nào vào ngày này, tôi cũng nhận được một bó hoa chúc mừng từ tay Đỗ Quyên và cũng nói như Diệu Thúy: Con chúc ba luôn mạnh khoẻ và vui vẻ! Thế rồi từ khi con gái đi xa mãi mãi, tôi không còn hứng thú để tổ chức sinh nhật, dần già cũng quên luôn cả cái ngày mình cất tiếng khóc chào đời. Tôi hỏi Diệu Thúy:
- Sao cháu biết hôm nay sinh nhật bác?
- Đằng sau một tấm ảnh bác chụp với chị Đỗ Quyên - Diệu Thúy nói - có ghi ngày tháng và dòng chữ của chị ấy: "Hôm nay sinh nhật lần thứ 53 của ba". Cháu ghi nhớ ngày ấy.
- Cảm ơn cháu! - Tôi nói và cùng Diệu Thúy vào nhà.
Khoảng nửa tháng trước, Lưu Văn Đằng nhân đi họp ở thành phố đã cùng con gái đến thăm tôi. Và đây là lần thứ hai Diệu Thúy đến. Tôi hỏi:
- Cháu đi có một mình à? Việc học hành thi cử thế nào rồi?
- Cháu vừa thi tốt nghiệp phổ thông trung học. Chắc là đỗ, các môn đều làm được. Hiện cháu đang chuẩn bị ôn thi đại học. Hôm nay bố cháu về thành phố công tác, cháu xin theo để được đến đây chúc mừng sinh nhật bác.
- Bố đâu?
- Bố cháu có chút việc, bảo cháu đến nhà bác trước, rồi sẽ quay lại đây thăm bác, đón cháu cùng về.
Lần đến trước Lưu Văn Đằng đã nói với tôi là từ ngày lên Ban tuyên giáo tỉnh, lại hay về thành phố họp hơn hồi còn làm ở huyện. Anh tỏ ý mừng báo cho tôi biết, việc học của Diệu Thúy đến giờ đã khá ổn, thầy chủ nhiệm khen là em đã đuổi kịp được các bạn trong lớp, tính tình cũng hoà đồng hơn trước nhiều. Anh còn nói riêng với tôi một việc hệ trọng nữa: vừa đưa Diệu Thúy đến Trung tâm y tế dự phòng của thành phố làm xét nghiệm máu, cũng là muốn để loại bỏ nỗi lo canh cánh về những căn bệnh dễ lây nhiễm qua đường tình dục. Nghe anh nói vậy, tôi đồng tình song thâm tâm cũng lo thay cho Diệu Thúy. Đúng là nó đang đánh đu cùng số phận.
Tôi và Diệu Thúy ngồi nói chuyện được chừng gần nửa giờ thì Lưu Văn Đằng đến. Anh bước vào nhà có vẻ vội, vẻ mặt đăm chiêu. Diệu Thuý đã hỏi ngay:
- Có kết quả xét nghiệm chưa bố?
- À, người trả kết quả đi vắng - Lưu Văn Đằng nói mà đầu hơi cúi xuống như lảng tránh cái nhìn vào con gái - Bố sợ bác với con chờ lâu nên không đợi lấy mà đến đây ngay.
Nét mặt Diệu Thúy không vui, bảo:
- Chốc nữa trên đường về nhà sẽ vòng qua đấy lấy kết quả cũng được.
- Quay lại thì hết giờ rồi - Lưu Văn Đằng nói - Thôi, để lần sau đi họp bố lấy cho.
Nhìn cử chỉ, nghe giọng nói của Lưu Văn Đằng với con gái, tôi đã cảm thấy có điều gì đó không bình thường, trong lòng bỗng lo lắng. Nhỡ tin dữ là có thật thì biết làm sao đây?
Lưu Văn Đằng ngồi vào ghế, nói với tôi:
- Thưa thầy. Hôm nay sinh nhật thầy, bố con em đến chúc mừng thầy và em cũng có một món quà nhỏ tặng thầy làm kỷ niệm.
Nói rồi anh tỏ ra bối rối vì đã đi vào tay không, anh xin lỗi tôi bảo là cái tặng phẩm để ngay bên cạnh mà lại quên. Diệu Thúy cười, bảo là tự dưng sao hôm nay bố đãng trí thế, để con ra xe lấy cho.
Chờ cô bé đi hẳn ra ngoài hiên, tôi nhìn thẳng vào Lưu Văn Đằng hỏi:
- Có đúng là chưa có kết quả xét nghiệm không?
Lưu Văn Đằng tỏ vẻ ngạc nhiên nhìn tôi, hỏi lại:
- Sao thầy hỏi thế ạ?
- Tôi linh cảm là đã có kết quả. Nhưng...
Chưa để tôi nói hết câu, mắt anh đã có ngấn nước đỏ hoe, giọng trở nên nghẹn ngào:
- Kết quả là dương tính với HIV, thầy ơi!
Tôi chợt rùng mình, bàng hoàng. Mãi sau mới nói với anh ta:
- Nhưng sẽ không thể giấu mãi được.
- Em cũng biết vậy. Lúc nãy lại không đủ can đảm nói ngay với cháu về cái điều nghiệt ngã ấy. Theo thầy thì phải làm thế nào bây giờ?
Tôi ngồi thừ có lẽ đến vài phút, câu trả lời thật không dễ, tôi nói:
- Sớm muộn gì cũng phải cho nó biết. Trước hết cần xét nghiệm lại, biết đâu kết quả có sự nhầm lẫn, không chính xác...
Diệu Thúy đột ngột đi từ cửa vào, trên tay cầm một cái khung vuông bọc giấy, trong có chữ "Phúc" gò nổi bằng đồng. Nó đứng ngây giữa nhà, hết nhìn bố lại nhìn tôi, vẻ mặt thẫn thờ, nước mắt cứ chảy ra dàn dụa. Rồi nó nói trong tiếng nấc:
- Con đã nghe hết cả rồi bố ạ.
Tôi vội đỡ chữ "Phúc" trên tay Diệu Thúy, nói với nó:
- Lúc này cần phải thật bình tĩnh con gái ạ.
Diệu Thuý bước đến bên tôi, gục đầu vào ngực tôi nói trong nước mắt:
- Bố ơi, con khổ quá!
Lưu Văn Đằng đã gục mặt xuống bàn từ lúc nào, toàn thân run rẩy, anh ta cũng không thể tự kiềm chế, bật ra những tiếng nấc khắc khoải. Tôi bảo Diệu Thúy ngồi xuống ghế, tự tay rót nước vào cốc đưa nó, bảo con uống một chút cho tỉnh táo. Tôi nhìn hai bố con rồi nói:
- Trước hết con cần xét nghiệm lại, biết đâu xét nghiệm đầu bị sai lạc. Còn nếu điều ấy là sự thực thì con cũng phải hết sức bình tĩnh. Lúc này mà rối lên không những không giải quyết được điều gì, có khi còn mắc tiếp những sai lầm. Con còn trẻ, có sức chống đỡ với bệnh tật. Vả lại, vẫn còn nhiều hy vọng ở sự phát triển của khoa học, bố tin rằng chỉ một thời gian ngắn nữa y học hiện đại sẽ chế ra thứ thuốc đặc hiệu chữa trị hiệu quả căn bệnh thế kỷ này. Hiện đã có nhiều người bị nhiễm vi rút HIV vẫn sống, làm việc bình thường với hy vọng vào điều kỳ diệu sẽ đến trong nay mai. Cần phải sống cho niềm hy vọng ấy con ạ.
Phạm Quang Đẩu
Còn tiếp...
(Tiểu thuyết "Đánh đu cùng số phận" của Phạm Quang Đẩu, do Nhà xuất bản Văn học ấn hành năm 2012)