Tôi chưa về nhà ngay, mà đến nhà chị Bích Thuận trước.
Khi gần đến thị trấn, tôi bỗng thấy bồn chồn trong lòng, đó là cái cảm giác ngại ngần pha lẫn chán chường. Mình bỏ nhà đi mới hơn nửa tháng mà dường như là cả một đời. Ở dưới đáy của xã hội, đầy những cạm bẫy, nhớp nhúa, bệnh hoạn và tủi cực. Nay trở về lại cũng là không còn cách nào khác. Anh Quang Hanh bảo, em phải quên những ngày qua đi và tha thứ cho bố, tôi thấy khó mà làm được cả hai điều đó lúc này. Ngày bé tôi yêu bố, có lúc còn tự hào về bố, từ một công nhân bình thường trở thành giám đốc. Nhưng thật trớ trêu, càng lớn, càng hiểu, hình ảnh đẹp của bố cứ phai mờ dần trong mắt tôi. Thật không thể tin nổi những người như bố, ông Dương Tiến lại có những việc làm tồi tệ như vậy, trong khi hễ mở mồm là rao giảng về đạo đức, về lối sống trong sạch, lành mạnh. Quả chị Bích Hường đã nhìn xa hơn tôi nhiều. Chị đang cố để có cái bằng, cái nghề sớm nhất về nước là tự lập được ngay, thoát khỏi ngay ngôi nhà quỷ ám ấy. Tôi thì chưa biết bao giờ có thể tự lập và trước mắt vẫn phải sống trong ngôi nhà quỷ ám ấy như một sự hành hạ tinh thần. Thật đau lòng, buồn tủi biết bao!
Vừa thấy tôi thấp thoáng ngoài cổng, chị Bích Thuận đã chạy bổ ra đón. Chị khóc, ôm lấy tôi nghẹn ngào:
- Chị có lỗi đã cho em biết một sự thật, vô tình đã đẩy em vào con đường ấy. Sao em dại dột tự đầy đọa mình thế?
Những ngày sống nhọc nhằn trên thành phố, không lúc nào tôi oán giận chị, mỗi khi nghĩ đến chị chỉ thấy thương thôi, cùng cảnh ngộ càng cảm thông với nhau hơn. Vừa vào nhà, ngồi trước mặt chị, tôi hỏi ngay:
- Chuyện của chị với ông Dương Tiến thế nào, cắt đứt dây dưa chưa? Ông ta còn ám chị không?
Chị nhìn tôi buồn rầu:
- Gay rồi Diệu Thúy ạ. Công an đã gọi chị lên thẩm vấn hai lần. Họ quy kết chị tội môi giới mại dâm. Ông Dương Tiến cũng bị thẩm vấn. Có nhiều đơn kiện ông lạm dụng tình dục với học sinh, còn có cả với đứa vị thành niên nữa.
Tôi ngồi lặng, chợt nghĩ ngay đến ông bố bất hảo của mình, chắc là ông cũng bị liên đới. Tôi hỏi:
- Có cách nào gỡ không?
Lắc đầu, ánh mắt tuyệt vọng, rồi Bích Thuận hỏi lại:
- Những ngày qua em khổ lắm phải không? Chị đã trải trong chuyện đó, chị biết...
Tôi vội cắt lời:
- Sao chị biết là em làm chuyện đó?
- Ngay sau khi em đi chị đã lo điều ấy sẽ xảy đến với em. Em chẳng có lần nói với chị là trên thành phố không có ai là người thân à. Giận quá mất khôn, em lên đấy tứ cố vô thân lấy gì mà sống qua ngày. Với các cô gái trẻ đẹp bỏ quê ra thành phố hầu hết chỉ có sa vào con đường ấy. Thế rồi gần đây có người đến nói với chị là đã gặp em trong một quán đèn mờ.
Chúng tôi im lặng nhìn nhau hồi lâu. Dạo này Bích Thuận có béo lên, mặt đầy đặn hơn so với hồi sau khi đi nạo thai, nhưng ánh mắt thì vẫn vô hồn. Cái án nghiệt ngã kia đang treo lơ lửng trước mặt. Chị lẳng lặng đi pha cho tôi cốc cam vắt, bảo em uống đi cho tỉnh và hôm nay ở đây ăn cơm với chị, đêm nằm chị em mới nói chuyện được nhiều. Tôi lắc đầu, bảo đến thăm chị một lúc, phải về, chắc những ngày qua bố mẹ đã lo lắng cuống cuồng. Tôi hỏi:
- Lúc nãy chị nói, ai biết em trong quán đèn mờ?
Bích Thuận nói:
- Cứ nghĩ cuộc đời này toàn những kẻ vì tiền, những đứa đểu cáng, những thằng dâm dê, thế mà còn có những người tốt. Em có còn nhớ một ông tên là Phan Lãng không?
Tôi chưa bao giờ nghe cái tên ấy, nên lắc đầu.
- Sao ông ấy bảo đã gặp em ở cái quán tên là Phong Vị Quán trên thành phố? Bích Thuận hỏi.
- Ô! - Tôi nói - Có phải cái ông đầu hói đeo kính trắng trạc ngoài sáu mươi tuổi không?
- Đúng rồi!
- Lúc đó ông ấy có nói tên với em đâu, chỉ bảo ông là giáo sư. Ông giáo sư ấy tốt lắm. Chẳng hề quen biết, lại đoán biết em đang làm cái nghề mạt hạng ấy đã vào tận nơi hỏi han, khuyên em về nhà ngay và còn cho em tiền để về. Thế ông ấy cũng lên đây à?
- Ông ấy hỏi được ai đấy - Bích Thuận nói - biết địa chỉ của chị, rồi đi xe ôm đến nhà chị. Ông vào, cũng ngồi chỗ em đang ngồi ấy, hỏi là có phải chị chơi thân với em không và ông muốn biết cơn cớ nào em bỏ nhà đi bụi. Lúc đầu cũng e ngại, người dưng biết thế nào. Sau thấy ông thật thà lắm, lại rất quan tâm đến em, lo cho em. Ông còn bảo là em có gương mặt giống cô con gái của ông đã mất năm mười tám tuổi...
- Đúng rồi - Tôi cắt lời chị - Trong quán ông cũng nói như thế với em.
- Chị đã kể hết về em và cũng nói về hoàn cảnh của mình hiện giờ, đang bị công an thẩm vấn. Chị lo quá, chẳng biết bấu víu vào ai, lại thấy ông là người được trọng vọng, chắc là có thế lực mới cầu xin ông giúp chị qua khỏi cái hạn quan tụng này.
- Ông ấy có nhận lời không?
- Ông ấy nhận lời, song bảo bác cũng không biết làm thế nào để giúp được cháu tốt nhất. Bác có quen một người vốn là học trò cũ nay đang có chức sắc trên tỉnh, sẽ hỏi xem có thể giúp được gì không. Nhưng bác phải nói trước với cháu, qua sự việc cháu kể thì đúng là cháu đã phạm pháp đấy, khi giới thiệu những đứa bạn cháu cho các bạn của ông Dương Tiến. Như lời cháu kể, thì bác cảm thấy họ đang dồn mọi tội lên đầu cháu, gỡ tội cho vị kia, đấy là điều bất công. Bác không thể chạy tội cho cháu, dù có quyền hay có tiền cũng không thể làm như thế, song bác muốn sự công bằng trước pháp luật cho cháu, ai có tội đến đâu thì xử đúng như thế. Ông giáo sư quả là người chính trực, có lòng. Chị chấp nhận ngay và cầu xin ông ấy đừng bỏ rơi mình. Chị còn bảo, đấy bác thấy rồi cảnh nhà cháu, bố mẹ là dân nghèo, chẳng có của nả gì, tiền đâu mà chạy án, chỉ còn trông chờ vào sự công minh của luật pháp, xử đúng người, đúng tội thôi. Đến gần trưa, có người chắc là quan to trên tỉnh gọi điện cho ông và cho xe đến đón đi ăn tiệc.
- Chị có hỏi tên ông quan to trên tỉnh ấy không?
- Chị cũng quên không hỏi - Bích Thuận trả lời - Hôm rồi giáo sư Phan Lãng lại từ nhà gọi điện lên hỏi tình hình của chị, cũng hỏi là em đã về chưa. Hoá ra trên đời này vẫn còn có người tốt thế đấy. Chị đang nghĩ, nếu phải ra toà không thuê luật sư biện hộ mà nhờ chính ông giáo sư ấy cãi cho chị, em bảo có được không?
- Ông ấy có phải nghề luật đâu. Tôi nói.
- Không học luật, nhưng ông có trình độ, có tấm lòng, chắc là ông sẽ nói được. Đấy là chị nghĩ vậy, chứ chưa chính thức nhờ ông. Mấy ngày nay bố mẹ chị lo lắm, hôm nay cả ông bà đều đi đến văn phòng luật sư nhờ tư vấn về pháp lý đấy. Ông Dương Tiến cũng có một lần liên lạc với chị, bảo là em yên tâm, thầy đã nhờ các bạn bè giúp, chỉ cần em nhận là do không am hiểu pháp luật có mấy lần đã tự động rủ rê bạn đi làm chuyện ấy. Tức là em chưa có ý thức về pháp luật chứ không phải cố tình vi phạm pháp luật. Thầy quen toàn người có chức có quyền cả, họ bảo nếu đưa vụ này ra xử cũng chỉ là giơ cao đánh khẽ thôi, cho hưởng án treo một, hai năm thôi, chứ không phải tù ngồi. Chị nghe vậy biết ngay là ông này định dỗ dành, rồi đổ hết tội lên đầu chị, chị bảo thẳng: Chính ông đã xui tôi và mỗi lần như thế xong xuôi đều cho tôi tiền, gọi là tiền lại quả. Ông mới là thủ phạm. Đến đấy ông ta cắt điện thoại. Mấy lần chị định gọi lại đều không được. Đến tìm, ông tránh mặt. Bọn người ấy hèn và đểu lắm em ạ. Chị nghe nói hội đồng nhà trường đã họp, phê phán ông ta ghê lắm, còn trên Sở Giáo dục cũng sắp ra quyết định cách chức và không cho giảng dạy nữa. Thật đáng đời!
- Lâu nay chị có gặp ông bô em không? Tôi hỏi.
- Không. Nghe nói bố em đang rục rịch chuyển lên tỉnh làm cái chức gì to hơn đấy. Nhưng vụ của ông Dương Tiến đã ra công luận, báo chí yêu cầu nêu đích danh những quan chức mua dâm học sinh đấy. Có nhà báo đến gặp chị hỏi, chị tránh không nêu tên bố em vì nghĩ đến em và Bích Hường. Nói thật, bố em cũng tệ, chuyên lừa dối mẹ em để đi lòng thòng. Nghe nói ông khát một đứa con trai nối dõi tông đường.
Phạm Quang Đẩu
Còn tiếp...
(Tiểu thuyết "Đánh đu cùng số phận" của Phạm Quang Đẩu, do Nhà xuất bản Văn học ấn hành năm 2012)